Έλληνες, εμείς οι «αριστοκράτες»

Μεγάλωσα σε μια λαϊκή συνοικία. Εκεί, ανάμεσα σε αυτούς που αισθάνονται ως οι παραπεταμένοι του συστήματος. Εκεί, όπου όσο και να διαδηλώσεις, όσο και να «φωνάξεις», δε θα σε «ακούσει» κανένας. Έζησα όμορφα χρόνια μέσα σε δύσκολες συνθήκες που οι γονείς μου φρόντιζαν να μην αντιληφθώ ιδιαίτερα. Υπήρχαν λίγα ναρκωτικά, λίγη βία, λίγη ομοφυλοφυλία, λίγη μετανάστευση και γενικότερα, όλα όσα φοβάται σήμερα ο Έλληνας και συνήθως εμφανίζονται στις φτωχογειτονιές ανά τον κόσμο.

Δε διαμαρτυρόμασταν όμως, ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος. Δεν το κάναμε, όχι μόνο επειδή αισθανόμασταν ότι δε θα μας ακούσει κανένας, αλλά διότι κι εμείς οι ίδιοι γνωρίζαμε ότι υπήρχε η επιλογή να «μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας» και να μεταφερθούμε σε μια άλλη συνοικία με κόσμο πιο... «αριστοκρατικό»! Ξέρετε, εκεί, όπου τα ναρκωτικά, η βία, η ομοφυλοφιλία, η μετανάστευση και όλα όσα φοβάται σήμερα ο Έλληνας, δε φαίνονται. Πιστέψτε με, υπάρχουν... αλλά εκεί, η γειτονιά φαίνεται πως έχει τον τρόπο να κρύβει καλά τα «προβλήματά» της. Ωστόσο, η διαμονή στις «αριστοκρατικές» γειτονιές αποτελούσε ακριβή επιλογή, οπότε και εμείς των «μεροκαματιάρηδων της λαϊκής συνοικίας», και να επιθυμούσαμε, δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να την υιοθετήσουμε.

Έτσι λοιπόν, μια ομάδα οικονομικά εγκλωβισμένων ανθρώπων αναγκάστηκε να αποδεχτεί το πεπρωμένο της και να διαμείνει για πολλά χρόνια σε αυτές τις «λαϊκές συνοικίες» ή - κατ´ άλλους - «φτωχογειτονιές» της Αθήνας. Η Άννα, ο Γιώργος, η Ιωάννα, ο Πέτρος, η Βάνα, η Δώρα, ο Πάρης, ο Κώστας, η Ελένη, ο Λευτέρης, ο Ηλίας, ο Μάρκος, η Μαρία κι εγώ, αποκτήσαμε λίγο-πολύ κοινά παιδικά βιώματα υπό συνθήκες ανέχειας και ενίοτε αφόρητης δυσκολίας σε μια πολυπολιτισμική συνοικία με χίλια δυο προβλήματα. Είμαι σίγουρος ότι κι εσείς δε μπορείτε να ξεχωρίσετε από τα ονόματα ποιος ήταν Αλβανός, Σύριος, Ρουμάνος, Ρώσος, Ιρλανδός, Ρωμά ή Έλληνας. Κι όμως, πίσω από αυτά τα ονόματα κρύβεται μια πολιτισμική διαφοροποίηση. Στην όψη, την ομιλία και το επώνυμο φαινόταν η καταγωγή μας. Στο ποδόσφαιρο, στη σχολική τάξη και στα «γκομενιλίκια» ήμασταν όλοι ίδιοι.

Τα χρόνια πέρασαν... ο ένας πήγε Αριστερά, ο άλλος Δεξιά και ορισμένοι επέλεξαν να «πάνε για μπάνιο» - ιδεολογικά μιλώντας. Εντέλει μας χώριζαν τόσα πολλά που οι παρέες διασπάστηκαν. Και τι έγινε;

Τίποτα δεν έγινε. Μέσα από τα κοινά προβλήματα και τα βιώματα που αποκτήσαμε στη δική μας «φτωχογειτονιά» μάθαμε 2-3 πράγματα που η «αριστοκρατία» δε θα μας δίδασκε ποτέ. Γνωρίσαμε την αξία της διαφορετικότητας, να σεβόμαστε την πολυφωνία και να διατηρούμε το δικαίωμα της ιδίας άποψης ακόμα και όταν αποτελεί μειοψηφία. Όλοι απολαμβάνουμε σε κάθε ευκαιρία αυτό το ισχυρό δέσιμο που συνοδεύει τις διαπολιτισμικές σχέσεις μας, ακόμα κι αν αυτές βασίζονται σε βιώματα του παρελθόντος. Όσα και αν μας χωρίζουν σήμερα ιδεολογικά, σας διαβεβαιώ ότι μας ενώνει κάτι ουσιαστικότερο από την πολιτική.

Μια βαθειά εκτίμηση για τη ζωή. Θλιβόμαστε όταν βλέπουμε ένα φυτό να μαραζώνει και ρίχνουμε νερό, ένα ζώο να υποφέρει και δίνουμε φαγητό, ένα παιδί να κλαίει και επιδιώκουμε να γελάσει... αν συναντήσουμε έναν άνθρωπο να κοιμάται στο δρόμο, εμείς είμαστε που θα τον σκεπάσουμε με κουβέρτα.

Πού θέλω να καταλήξω;

Θα το «κάνω λιανά», όπως με δίδαξε η «φτωχογειτονιά» μου. Με το να περιορίζεις την ελευθερία ενός ξένου και να αποτρέπεις τη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, ίσως καταφέρεις να κρύψεις την πραγματική διάσταση της μαζικής μετανάστευσης. Δεν ελέγχεις το φαινόμενο ούτε το αντιμετωπίζεις. Μια πολυπολιτισμική κοινωνία μπορεί να διαθέσει τις απαραίτητες εμπειρίες και να καλλιεργήσει τα ιδανικά που απαιτούνται για τη διαμόρφωση ενός υγιούς δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν υπάρχει λόγος για φοβίες και απομόνωση.

Δεν είμαι σίγουρος αν με αντιλαμβάνεστε, αλλά πότε γίναμε όλοι «αριστοκράτες»;

Δημοσιεύτηκε: Facebook