Η προσωπική ποιητική συλλογή μου, όπως διασώθηκε από το χρονοντούλαπο.
Διψασμένος κήπος ο λογισμός, καθάρειες στάλες αδημονεί τη φλογισμένη ανάσα να λυτρώσει, η ψυχή είθε να βρει θαλπωρή. Πύον στάζει το μελάνι, κόμμι αναβλύζει απ´ τη γραφή, ακυβέρνητη ευθύνη η γνώση, το σκοτάδι δε χαράσσει η σιωπή. Ταλανισμένος βράχος αναστενάζει, νηνεμία αναζητεί. Σ´ ένα χώμα…
Ρόδο είν’ το σώμα σου, αγκάθι το φιλί σου. Πλάι μου γύρε μια στιγμή, ν´ αγγίξω το κορμί σου. Γίνε τούτη τη βραδιά, παρηγοριά δική μου. Μόνον αν μ´ έβρη το πρωί, μελαγχολία στοιχειώνει. Ύπνε φύγε μακριά, εγκάρδιος έρωτας ζυγώνει. Νεράιδα που ´σαι δροσερή, πότησε…
Γιασεμί ευωδίαζε η λήθη, δηλητήριο ανάβλυζε η καρδιά, καθρέπτης δίχως είδωλο στην όψη σου μπροστά. Βλέμμα του χιονιά, ανάστημα ως τα βουνά, όπως το κύμα την ξηρά θωρούσες, όφις μια χαψιά. Κλέφτης του χρόνου μια στιγμή να γίνω βράχος στη ροή χειμάρρου στερνά όνειρα ας…
Λησμονούσα τη μέρα, το φεγγαρόφως γινόταν οδηγητής μιας ατέρμονης επιθυμίας να σε συναντώ καθημερνά σ' εκείνο τ' ανήλιαγο στενό. Κρυφά και σιωπηλά, κάθε φιλί ιδρώτας που 'καιγε τον λαιμό μου ξέπλενε τις τύψεις που 'λουζαν με φωτιά το βρώμικο μυαλό μου. Σώπα αχρεία κι άκουσε…
Η ηρεμία σα νυφικό σε σκέπαζε, στολίδι έγινε η μοναξιά, χθες γαλήνεψε η ψυχή σου σε ύπνο ωσάν έπεσες βαθιά. Κοιμήσου αγαπημένη, ξεκούραστη να σ´ εύρει ο Εσπερινός. Κανείς πια δε σ´ αποπέρνει αφού ο δρόμος είν´ αλαργινός. Ελεύθερη, νυφούλα μου, απ´ των έμβιων τα…
Στα μέσα της μέρας ο ήλιος ψηλά ζεσταίνει την πλάση μα όχι την καρδιά. Άνεμοι φυσούν στα αγέρωχα βουνά ρίγη με πιάνουν όσο είσαι μακρυά. Λουλούδια ανθίζουν σε κάμπους αλαργινούς σαν έρθεις κοντά μου θα σβήσω τους καημούς.
Ήταν επιπόλαιο να σ' εμποδίσω, ήταν λάθος μέσα σου να κολυμπήσω. Δεν έπρεπε μαζί σου ν' αναμειχθώ, ήσουν ένας χείμαρρος που έσβησε ό,τι αγαπώ. Έφυγες κι έμεινα μόνος σε έναν κόσμο που έπλασες εσύ, πίσω μου σαν κοιτάζω βλέπω μόνο καταστροφή. Με μάτια βουρκωμένα θα…
Περπατώ σε έρημους δρόμους συνεχώς αναζητώντας να βρω τον πόνο αυτόν που θα με κάνει …
Μόνο εσένα σκέφτομαι, εσένα, όλη μέρα, πόσο πολύ σε αγαπώ, εσένα, κάθε μέρα. Το πρωί αναζητώ εσένα, μα έχεις φύγει... Πέφτει το βράδι, καρτερώ, με εσένα η θλίψη είναι λίγη. Την κλίνη μου παρατηρώ, δίχως εσένα, αδειανή... Και την καρδιά μου σα ρωτώ για εσένα...
Κοντά μου είσαι πάντα αγάπη προσδοκείς, σαν έρθει η μαύρη ώρα και γω δεν είμαι κει, θα είναι πια το τέλος μιας όμορφης αυγής. Φεγγάρι θα ‘σαι τότε, ψηλά στον ουρανό θα φέγγεις όλο πόνο, γεμάτο σπαραγμό. Μα ευκαιρία είναι να ρίξεις λίγο φως σε…
Πού χάθηκε το αλησμόνητο φεγγαρόφως που διώχνει κάθε εφιάλτη μακριά και γεμίζει την πιο δειλή καρδιά με ελπίδες για αιώνια ζωή και ψυχική γαλήνη;
Ο ήλιος χρυσίζει, με το χαμόγελό του στον καταγάλανο ουρανό κρατάει συντροφιά. Στα δέντρα τα πουλιά μελωδικά κελαηδούν, τον κόσμο ακούραστα γυρνάνε μοιράζοντας ελπίδες σε αυτούς που αναζητούν. Χάραξε και τίποτα δε μοιάζει γνώριμο.