Αλαλούμ αλαλούμ!
Μια επικοινωνιακή πολιτική «Βαρυμπόμπη αντί Ματιού» κατά το γνωστόν «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και ένα πρωτοσέλιδο αλλοτινής εποχής με τίτλο «Μητσοτάκη κάθαρμα!» να κατακλύζει τα κοινωνικά δίκτυα. Κακόγουστο νταηλίκι από τα κόμματα της αντιπολίτευσης με αφορμή την έκδηλη κυβερνητική αποτυχία στη διαχείριση των πυρκαγιών. Εάν θέλουμε να αλλάξουμε την υφιστάμενη κατάσταση και δη να ανακόψουμε τη συνεχιζόμενη παρακμή της πολιτικής σκηνής, τότε πρέπει άμεσα να αναθεωρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε μεταξύ μας.
Όσο η κοινωνία συνεχίζει να προσεγγίζει τα θέματα της επικαιρότητας με συναισθηματική φόρτιση, τόσο η κοινή γνώμη θα παραμένει κατευθυνόμενη. Ασχολούμαστε με τις πολιτικές ευθύνες πάσης φύσεως καταστροφών περισσότερο από ότι τα αίτια που οδήγησαν στην καθαυτή κακοδιαχείριση πριν την καταστροφή. Ο πολίτης κομματικά επηρεαζόμενος σπεύδει να καταδικάσει κάθε κυβέρνηση χωρίς να αξιολογεί κατά πόσον η επόμενη κυβέρνηση θα μπει στη διαδικασία να διορθώσει έναν προβληματικό μηχανισμό. Αυτό συνέβη με τις πυρκαγιές στο Μάτι και πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο θα συμβεί με τις φυσικές καταστροφές σήμερα.
Πρόκειται για μια διαρκή επίκληση στο συναίσθημα με ψηφοθηρικές σκοπιμότητες από κάθε πολιτική κατεύθυνση. Ένα απανωτό συναισθηματικό κλωτσοσκούφι κι εμείς δε μπορούμε να πάρουμε ούτε ανάσα. Καταλήγουμε να βρίζουμε όποιον βρίσκεται μπροστά μας αναζητώντας εξιλαστήρια θύματα χωρίς να γνωρίζουμε τους ακριβείς λόγους της οργής μας. Μέσα στη σύγχυση, έρχεται η ώρα της κάλπης και προσφέρουμε απλόχερα συγχωροχάρτια, αφού δε μπορούμε να ανασύρουμε στη μνήμη μας τι ακριβώς πήγε σωστό ή λάθος τα τελευταία χρόνια. Δε ξεχνούμε όμως τη μεγαλύτερη στεναχώρια που βιώσαμε.
Μπορεί να έχουν ήδη τεθεί βασικά ζητήματα προς προβληματισμό, όπως η κατασπατάληση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, τα επιχειρηματικά σκάνδαλα με Πειραιώς και Aegean, τα ανεπαρκή μέτρα προστασίας στην πανδημία, η απώλεια της τουριστικής περιόδου, η καθυστερημένη αντίδραση στην επικείμενη αύξηση του πληθωρισμού, η χαλάρωση του 8ώρου και άλλα τόσα, ωστόσο εμείς επιτρέπουμε όλα αυτά να ξεχαστούν. Στις εκλογές θα θυμόμαστε μόνο τις δυστυχείς φωτιές του καλοκαιριού και θα θελήσουμε να τιμωρήσουμε την κυβέρνηση ψηφίζοντας για μια ακόμη φορά εκδικητικά. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι δίκαιο, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για τα κριτήρια της ψήφου μας.
Σε αυτό συμβάλει και το επίμαχο πρωτοσέλιδο, το οποίο επιμελώς ανασύρθηκε από τα σκονισμένα ράφια για να καταδικάσει την οικογένεια Μητσοτάκη. Φαινομενικά σωστό για πολλούς μετά το φιάσκο με τις πυρκαγιές. Παράλληλα διαφεύγει ότι υποσυνείδητα αθωώνει την οικογένεια Παπανδρέου, προσφέροντας αμνηστία στο ΠΑΣΟΚ για όσα συνέβησαν στη χώρα μέχρι τώρα. Πρόκειται για επικοινωνιακό τέχνασμα του παρελθόντος που καθοδηγεί την κοινή γνώμη βάσει κομματικών σκοπιμοτήτων.
Σεβαστό ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να επενδύει επικοινωνιακά σε πολιτικές αποτυχίες της κυβέρνησης, αλλά ο χώρος της ιδεολογικής προόδου οφείλει να μην επαναλαμβάνει λάθη του παρελθόντος προκειμένου να αποκτήσει την εξουσία. Όπως η κοινωνία δε χρειάζεται τη ΝΔ στο «τιμόνι του καραβιού», δε χρειάζεται ούτε κάποιο άλλο κόμμα στην κυβέρνηση, ανανεωμένο ή μη, το οποίο θα εφαρμόζει τις επικοινωνιακές πρακτικές του ΠΑΣΟΚ.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - μαζί - διαλύσανε τη χώρα μας. Όχι ως απρόσωπα κόμματα, αλλά ως προσωποπαγείς κομματικές οργανώσεις, οι οποίες εφάρμοζαν ανήθικα επικοινωνιακά τεχνάσματα για να προσανατολίσουν την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Όλα αυτά τα χρόνια, άνθρωποι του χώρου στέρησαν από τον πολίτη το δικαίωμα της κρίσης και οδήγησαν την κοινωνία σε πολιτική αποχαύνωση. Αυτές οι επικοινωνιακές πρακτικές πρέπει να σταματήσουν. Δε ζούμε πια στο ‘90 ούτε το νοσταλγούμε.
Χωρίς «Μητσοτάκη κάθαρμα!» και υποσυνείδητα «Παπανδρέου θεέ!», εάν δηλαδή στερούσαμε τον οπαδισμό από την πολιτική, ίσως καταφέρναμε να εστιάσουμε στην ουσία όσων μας απασχολούν. Πιθανόν και να διορθώναμε τα κακώς κείμενα που μαστίζουν τη χώρα από τον καιρό της μεταπολίτευσης.